"Ervaringen van een Koopjesjager", door P. Westera (Sr.)
Dit is een humoristisch artikel geschreven door P.Westera (Sr.) en geplaatst in het vaktijdschrift "Pianowereld”.
Het gaat over een denkbeeldige vader met een muzikale zoon. Het is een onwaarschijnlijk verhaal, maar toch ook gebaseerd op keihard feitenmateriaal, verzameld binnen een afzienbare afstand van ons eigen bedrijf en vaak op pijnlijke wijze blootgelegd. Deze verkoopmethodes vinden dus echt plaats, en vaker dan u denkt.
Ervaringen van een 'Koopjesjager'
Helaas kreeg ik onlangs van de muziekschool te horen dat Jan Pieter, mijn zoontje van acht, "zeer muzikaal" is. De piano was zijn favoriete instrument. Ja, daar sta je dan te kijken als vader van zo'n jongen. "Zeer muzikaal en geschikt voor pianoles." Ja, 't zal wel, wat kost zo'n ding eigenlijk?De plaatselijke pianohandelaar
Op de muziekschool vertelden ze dat de plaatselijke pianohandelaar een huursysteem had. Je kon daar een piano huren die na verloop van tijd vanzelf je eigendom werd. Die plaatselijke handelaar was ook heel betrouwbaar! Dat werd met heel veel nadruk gezegd! (Ik kwam er later pas achter waarom.)
Op pad
Vorige week zaterdag ben ik eens naar die plaatselijke handelaar toe gegaan. Ik viel steil achterover van de prijzen. Weet u wel wat een goed en verantwoord instrument daar kost? Nou, ik zal u niet vervelen met prijzen, maar die logen er niet om. En, korting? Niks hoor. Een bankje kon ik gratis krijgen. Korting was niet mogelijk, zei die man. Trouwens, het was een sympathieke vent, dat wel. Hij stemde zelf ook, had het vak in Duitsland geleerd en had een mooie werkplaats achter de winkel, waar hij met zo'n ouderwetse stofjas aan bezig was. Het leek me wel een vakman, maar nogmaals, wat een prijzen.
Jammer, want ik had eigenlijk wel vertrouwen in die knaap. Hij had ook een mooie brochure waarin zijn prijzen stonden, gewoon zwart op wit. Een goed huursysteem had hij ook voor onze Jan Pieter. Kon ik tenminste nog weer van dat dure ding af, want je weet hoe dat momenteel gaat. Vandaag pianoles en morgen willen ze een paard of op tennis. In die brochure stond trouwens ook waar je op moet letten als je een piano gaat kopen. Heel interessant en met veel zinnige tips.
Kortingen
In het weekend ben ik als rasechte consument eens achter de computer gaan zitten internetten. Nou, dan zie je heel andere prijzen en kortingen. Blij, vanwege die kortingen, ben ik daarom maar eens 'op pad' gegaan en heb een paar van die zaken bezocht. Daar sla je ook steil achterover, maar dan van de kortingen. Twintig, dertig en nog meer procent korting. Dat zijn nog eens zaken!
‘Schimmel / Bechmann’
Dinsdagochtend ben ik begonnen bij een handelaar die een bijna nieuwe Schimmel aanbood van 8.000,- euro voor 3.700,- euro (*). Helaas was die Schimmel al verkocht. "Ja", zei de verkoper, "voor zulke koopjes staan de klanten in de rij." Ik dacht nog, waarom vraag je er dan niet méér voor, maar ja, zoiets zeg je natuurlijk niet. Hij had wel een leuk alternatief. Een echte 'Bechmann'. Die was ook nog toevallig in de aanbieding. Normale verkoopprijs 4.500,- euro en nu, omdat die verkoper mijn zoontje zo muzikaal vond, slechts 3.500,- euro. Hij wilde graag dat mijn zoontje een goed instrument kreeg. Vond ik toch wel sympathiek. Toen ik weg wilde gaan, bood hij me de piano zelfs voor 3.200,- euro aan, maar dan moest ik op dat moment beslissen. Ik kreeg het toen wel Spaans benauwd, want mijn vrouw had nadrukkelijk gezegd, dat zij de piano ook wilde zien. Ik realiseerde me, dat mijn vrouw bezig was om ons gezinnetje 1.300,- euro door de neus te boren, maar ja, een echtscheiding kost méér, dus bleef ik bij mijn "Nee".
* Een Schimmel van 8 000,-- euro voor 3700,-- euro lijkt goedkoop, maar als het instrument niet is schoongemaakt, afgeregeld en geïntoneerd, en het invoerlaken van de toetsen is versleten, of de piano heeft in een te droge of te vochtige ruimte gestaan, is het geen "koopje". Bovendien worden merkpiano's als Schimmel, Seiler, Sauter, Yamaha, Petrof enz. bij dit soort bedrijven doorgaans gebruikt als lokkertje.
** Bechmann is een fantasiemerk. Meestal is het een Chinese piano, die je bij de plaatselijke vakhandelaar goedkoper en beter afgeregeld koopt.
‘Nakamura’
Dezelfde ochtend nog ben ik ook naar een bedrijf gegaan, dat zelf nieuwe Japanse piano's importeerde. Geen Yamaha, maar 'Nakamura' (***) piano's en vleugels, rechtstreeks uit Japan, aldus de verkoper. Het verschil met een nieuwe Yamaha of Kawai kon ik inderdaad niet zien. Ze waren allemaal even zwart. Wel klonken die Nakamura's een beetje 'blikkerig'. Maar een korting, jongens, om van te watertanden: "Elders 8.000,- euro en bij ons - door eigen import - slechts 6.000,- euro." En ook daarover viel nog wel te praten, zei de verkoper met een vette knipoog. Er stond ook een Koreaanse piano. Die klonk net zo blikkerig.
De verkoper zag dat het geluid van die Nakamura piano mij niet aanstond en nam mij toen mee naar een Engelse 'Everest' (****) piano. Maar, die klonk al net zo blikkerig als die Nakamura piano. De verkoper zei echter dat dit geen punt was. Hij had heel goede vaklui in de werkplaats en die konden het geluid zo aanpassen. (*****)
*** Nakamura wordt niet in Japan gebouwd zoals deze handelaar vertelde, maar is een submerk van de Koreaanse Young Chang fabriek.
**** In het pantserraam van deze "engelse" Everest piano stond dat ze gefabriceerd was door de Koreaanse Hyundai fabriek.
***** Inderdaad kan een goede vakman d.m.v. intoneren de geluidssterkte beïnvloeden. Dit gebeurt o.a.door het prikken van naalden in de hamerkop. Dit is ecvhter uitermate moeilijk en ik durf rustig te stellen, dat maar heel weinig Nederlandse stemmers dit onderdeel van het pianovak goed beheersen. Goede intonateurs werken doorgaans bij de betere vakhandelaren of zijn zelfstandig werkzaam.
Onderhoudsbeurt
Ik had ook nog het adres van iemand die wel honderd 'jonge' Yamaha piano's in de aanbieding had. Die kocht hij zelf op in Japan. "Daar staan duizenden 'jonge piano's' van maximaal tien jaar oud", zei de verkoper. Nou, ze zagen er inderdaad 'als nieuw' uit. Ondertussen had ik ook de informatie van onze plaatselijke vak handelaar eens doorgelezen. Daar had ik allerlei serienummers met bijbehorend bouwjaar in gezien. Toen de verkoper mij even alleen liet keek ik eens naar het nummer van de piano die me wel wat leek. Maar die was volgens de nummerlijst al 27 jaar oud! En een andere piano was zelfs dertig jaar oud. Dat is meer dan 'maximaal 10 jaar'. Er zat ook nog heel veel stof in, terwijl in de brochure van mijn plaatsgenoot stond dat een piano bij een goed bedrijf altijd was schoongemaakt en opnieuw afgesteld. Net als een auto die een 20.000 km beurt krijgt. Stemmen, stond er, is net als benzine in de auto. Zonder benzine rijdt uw auto niet. Een ongestemde piano klinkt niet. Daarnaast moet een piano, net als een auto, zo nu en dan een 20.000 km beurt krijgen. In de brochure van die plaatselijke pianohandelaar stond ook dat zo'n onderhoudsbeurt bij uit Japan geïmporteerde piano's super belangrijk was. Dat komt, omdat die piano's vaak erg vochtig hebben gestaan. Daardoor kunnen metalen delen zijn gaan oxideren. Die moeten dan mooi gepolijst worden. Op dat moment realiseerde ik mij dat die controle onmogelijk bij deze piano had kunnen plaatsvinden, zo smerig was het ding. Ik heb me dus maar verontschuldigd en ben als een haas richting huis gereden.
Nog meer kortingen…
Inmiddels wijzer geworden door het lezen van de informatie ging ik de volgende dag naar een andere zaak die ook met enorme kortingen adverteerde. Geen Bechmann piano's, of Nakamura of Everest, en ook geen uit Japan geïmporteerde jonge piano's, maar merkpiano's met fantastische kortingen, naast (voor mij) onbekende merken. Uiteindelijk viel mijn keus op twee merkpiano's. Een nieuwe Sauter en een nieuwe Yamaha. Beide met circa 30% korting. Ik nam optie op beide instrumenten en spoedde me blij huiswaarts. Thuis las ik nog eens het boekje van mijn plaatsgenoot door. "Wij hebben de alleenverkoop van Sauter en Yamaha piano's in dit gebied", las ik. En het ging verder met: "Als u dus een nieuwe Sauter of Yamaha aangeboden krijgt klopt er iets niet. Waarschijnlijk is het een inruilinstrument of een piano uit een dumppartij." (Ja, die handelaar kan nog veel meer vertellen. Gewoon broodnijd, dacht ik.) Maar het ging verder met: "Bel eventueel de importeur op. Dit is zijn telefoonnummer." Verdraaid, dacht ik. Dat is kras. Ik ga die importeurs toch eens bellen. Wat bleek? De Sauter was vier jaar daarvoor door een andere handelaar verkocht en waarschijnlijk ingeruild door de 'van/voor-handelaar' en die Yamaha was ook niet door Yamaha Benelux geleverd, maar afkomstig uit een schadepartij.
Uiteindelijk…
De volgende dag ben ik weer naar mijn plaatselijke handelaar gegaan, wiens stofjas nog iets smeriger was dan vorige week. Ik bedankte hem voor zijn tips en vertelde het verhaal van de 'nieuwe' Sauter en Yamaha piano's die niet zo nieuw bleken te zijn als de verkoper suggereerde. Ik vroeg toen aan mijn plaatsgenoot of hij Bechmann, Nakamura en Everest piano's kende. Jazeker kende hij die merken en hij vertelde mij wat u hieronder achter de sterretjes kunt lezen.
Hij haalde koffie en in een gemoedelijke sfeer legde hij zijn huurkoopsysteem nog eens uit. Uiteindelijk huurde ik bij hem een Chinese piano die aanmerkelijk beter klonk en speelde dan de Bechmann piano en die mij uiteindelijk 2.995,- euro gaat kosten, goedkoper dan het 'koopje' van 3.200,- euro. Inmiddels stel ik toch wel méér vertrouwen in die smerige stofjas dan in de gladde praatjes van de andere verkopers. En als er eens problemen zijn, zit hij vlakbij.
Inmiddels heeft dat joch van mij twaalf lesjes achter de rug en ik geloof toch dat zijn muziek juf gelijk had. Hij is volgens mij verdraaid muzikaal want hij speelt al echt met gevoel. De piano klinkt prachtig en wat is het leuk als je naar je eigen zoontje van acht luistert. Dan gaat er toch wat door je heen, hoor.
P.Westera